Første vetle Texas-ferie

 Då var tida komen for vår første ferie her borte.

På årets største utfartshelg stakk amerikanarane heim til familien for å feira Thanksgiving.

 Mens me som har utvandra, feira med vår utvida familie.  

Turen gjekk til Rockport, snaue tre timar køyring - midt mellom Houston og Mexicogrensa, der me leigde eit strandhus med venner.
 

Vennene hadde både baby og hund.

Og når småjentene i tillegg fekk boltra seg på milelange sandstrender, kunne ikkje livet bli bedre.

Ikkje lagt frå Rockport ligg også Padre Island.

World`s longest barrier island, on the tropical tip of Texas.

Der småjentene sprang i sanddynene.....

 .... og sjåførane fekk herja, sladda og leika seg på dei råfine strendene.

 

 Me var også innom havnebyen Corpus Christi med skyskraparar, museum og sjølvsagt strender.

 

Sjølve thanksgiving-middagen inntok me på ein skikkeleg Texas-restaurant.

Der borda, skinnstolane og veggene var spraylakkert med palmemotiv i gul-oransje solnedgang, mens julelysa dingla rundt oss i taket. Men både kalkunen, alt tilbehøret og margaritaen falt i smak, så me hadde ein minnerik Thanksgiving-debut.

 

 

På vegen heim stoppa me kjapt i Lake Texana Parken, med sin spesielle natur.

Her kryr det visst av vaskebjørnar, hjortar med kvite halar, gauper, harar og krokodillar, men dei satsar me på å kikke nærmare på ein anna gong.

 

Årstidsforvirra

På denne tida av året er det vanlegvis på tide å tulla seg inn i ullstrømper, vottar og huer.

Mørket og kulden ute fristar til å fyra i peisen, tenna lys og kosa seg inne.
Snøen på fjelltoppane gjer det lett å leika med tanken om julepakkar, pinnakjøt og adventskalender.
 

Men med ein gjennomsnittleg dagtemperatur på 22 grader, sol som varmar og ungar i shorts, er det lett å tru at det er veldig lenge til jul.

 

Sjølv om ikkje temperaturen gir meg hint om at me nærmar oss den store pakkehøgtida, jobbar i alle fall dei som tenar pengar på jula intenst med å få meg på tanken.

Sidan Halloween har julemusikken ljoma over alt.
I alle slags butikkar, det være seg forretningar som sel jernvare, matvare eller hageting, bugnar det av juledekorasjonar og overpynta juletrær i alle mulige fargar og fasongar.

 

 

Enorme nissar ønskjer oss velkommen og byr på juletre i kva farge som enn måtte frista.

 

 

Her fins hyllemeter på hyllemeter med julefargen eller temaet som akkurat du kan tenke deg.

 

 

Nokon går så opp i julepyntinga at dei opnar opp heimane sine, sjølvsagt mot betaling, for at skuelystne kan få sjå.

Eigarane av slike hus har dekorert kvart rom med eit eige tre som har kvar sitt tema.

 

 

 

Sjølv om det er ein del glorete og overpynta å sjå,

er det heldigvis mykje fint inni mellom også.

Det er bra når me no plutseleg har ei klassisk, diger, amerikansk peishylle me skal dekorere til denne søte juletid.

 

 

På tross av alle påminnelsene rundt om kring, gjekk det først i dag opp for meg at det straks er advent. Men når dei forventningsfulle småjentene vaknar neste laurdag, heng nok julekalenderen deira klar.
 

 

 

 

I mellomtida skal me testa ut den største høgtida av dei alle her i USA - Thanksgivng.

Kos dikka med juleforberedelsene der heime.

 

Tospråkleg

 Språk er spennande!

 

Men når du er tre og seks år er det ei stor omvelting å hoppa inn i ein klasse og barnehage, der alle snakkar annleis enn deg sjølv.

 

Vilde har vore heldig og fått ein kjempeflink lærar som spelar på lag med ungane for å lære tilflyttarane engelsk. Dermed har det gått sport i å forklare Vilde betydningen av ulike ord.

  

Vilde i aksjon i klasserommet sitt.

 Kvar dag har me spurt Vilde kva nye ord ho har lært på skulen.

Men det er kjedeleg med nysgjerrig graving frå mamma, så svara har vore få og korte.

 

 

Forundinga var derfor stor då ho hadde ei venninne med heim frå skulen. 

Då ho trudde me ikkje høyrde, gjekk praten fint mellom dei to.

Og sto Vilde fast, peika Lina og forklarde på ein anna måte.
 

 

Med Anine går det sjølvsat litt seinare.

Men allereie no er "Good morning, Miss Lisa" ein sjølvfølgje når ho kjem i barnehagen.

Og nye småord dukkar opp kvar dag.

 

Anine og resten av barnehagegruppa føl spent med når læraren les for dei.

 

 Me er også borti litt språkleg forvirring...

Ved middagsbordet peikar Anine på ei skål og seier: sørkål.

- Nei, det er ikkje surkål, svarar eg.

- Sirkaal !! Seier treåringen bestemt.

- Åhhh, circle, ja! ;-)

 

 

Her kan de sjølv sjå kor kjapt dei små lærer:

 

Subtropisk på godt og vondt

Mykje er nytt og uvant i eit framandt land.

Noko er lett å venne seg til, andre ting må eg nok bruka litt tid på....

 

Den største forskjellen, som me også set pris på, er vêret.
Noko som eg, i likheit med mange andre nordmenn, er oppteken av.
 

Av gammal vane klikkar eg jevnlig innom vêrsider.

Men etter ein månad i dette landet, er eg begynt å skjønne at himmelen som regel er knallblå, og temperaturen tilseier shorts, singlet og sandalar.

 

 

Andre ting som er lett å venne seg til, er alle dei forseggjorte grøntområda her i forstaden Katy.

Når nye bustadfelt poppar opp er parkar, stiar og blomsterbed på plass, før husa er klare til innflytting.

Det er heller ikkje meg i mot at gartnarane er så ivrige.

Når plantene i beda begynnar å sjå litt pjuskne ut, er dei kjapt ute med erstatningar.



Planting av stemorsblomster, eller  “Johnny Jump Up” som dei kallar den her borte, er heilt greit når det no står november på kalendaren.

 

Men det subtropiske klimaet byr også på nokon utfordringar.

Utfordringar med små, ivrige føter som bevegar seg fort og opererer i flokk.

Maur!
 

Ein liten innføring for dei uinnvidde:
Fire ants er berre noko ein må bli vant til.

På alle plener og hageflekkar er dei lett gjenkjennelige, der dei bygg sine små jordhaugar.

 

Og syns du pissemauren bit, då har du ikkje møtt ein fire ant.

Lang, lang rekke. Jentene er tøffe på avstand frå dei bitande småkrypa.
 

Ein ting er bitande maur ute, som du kan velja å gå forbi.

Ein anna er når dei bittesmå krypa kjem inn i huset.

Men no er det ikkje fire ants eg snakkar om lenger.
Derimot sugar ants og ghost ants.
Me har hatt æra av å møta begge, og dei kjem aldri på besøk åleine.

 

Sugar ants stifta eg bekjentskap med etter å ha kutta opp melon og lagt kniven på kjøkendisken.

Etter nokon timar var ikkje det skarpe redskapet sølvfarga lenger, men svart av småmaur.



 

Mens sugar ants trives på kjøkenet, har ghost ants har lagt sin elsk på badet. Dei har fått navnet fordi dei nesten er usynlege, før det blir mange nok av dei...

 

 

Ein kan læra mykje av pestkontrolløren,

som no har avlagt oss fleire besøk med sine ulike kjemikalier.

 Og har han gjort jobben sin, vil småkrypa frå no av befinne i naboens hage og ikkje inne hjå oss.