Berre sånn i tilfelle

Eg visste at amerikanarane er redde for søksmål. Nyleg fekk eg føla den redselen på kroppen. 

Eit lite legebesøk førte til at eg fekk time hos spesialist dagen etter. Og spesialisten sendte meg rett vidare til sjukehus, berre sånn i tilfelle. 

For ein nordmann, som er vant til at det tar månadar å komme til spesialist, og enno fleire månader, eventuelt år, før ein blir utreda på sjukehus, vart eg litt satt ut av at det gjekk så fort i svingane. 

"Ingen grunn til bekymring, me vil berre sjekka ut for sikkerheits skuld", var orda eg vart servert heile tida. 

Sjukehus og legar er noko som står øverst på hat-lista mi. 

Men eg manna meg opp og møtte fram på det fancy, private sjukehuset like ved. 

Eg er begynt å skjønna at papirmølla her borte er diger uansett om det er snakk om helsevesenet, skule, barnehage eller noko so enkelt som eit frisørbesøk. Men papirbunken har aldri vore så stor som ved sjukehusbesøket. 

Etter 10 minuttar med utfylling av diverse viktige, og mindre viktige opplysingar, måtte eg svare på om eg hadde Living Will. Var eg skeptisk frå før, er det ingenting i mot det eg vart då eg såg det spørsmålet. "Du skal ha narkose, og då er me forplikta til å spørja deg" var beskjeden eg fekk, då heile meg såg ut som eit spørsmålsteikn.

Då alle papira var fylt ut og signert, såg eg truleg endå meir spørjande ut. 

"Værsågod, her er graviditetstesten". Hæææ, æææhhh, eg trur du har misforstått litt. Det er halsen eg er her for.....

"I følgje lovverket er me pålagt å ta graviditetstest av alle kvinner som skal ha bedøvelse. Berre slik i tilfelle. Du hadde måtta om du var 50 år også." 

Dama fekk testen sin, og eg dermed bedøvelse. 

Før eg visste ordet av det, var eg ferdig og klar for å reise heim. 

Eg svinga føtene ut av sjukesenga, og var klar for å gå. Men nei da. 

Her skal ingen gå ut frå eit sjukehus, men derimot trillast. 

Ein kan jo detta og slå seg, noko som då er sjukehusets ansvar. 

Dermed vart eg trilla ut døra og heilt fram til bilen, 

berre sånn i tilfelle. 

San Antonio

Etter me flytta til Texas har me høyrt mykje fint om San Antonio,
som ligg 320 km øst for Houston.

Med sine 1,3 millionar innbyggarar er byen USAs 8. største og den nest største i Texas. Då eg kom til å nemna dette i eit juleselskap, med norske venner, fekk eg mange mot meg.

 Lille San Antonio USAs 8. største? No way! Fekk eg høyra.
Heldigvis var det ein oppegåande ungdom tilstades, som ikkje berre sa seg enig med meg,
men også kjapt fiska opp telefonen og kom med klare fakta på bordet som bekrefta mine ord.

Då me ankom San Antonio, skjønte eg kva dei andre meinte.
Denne vetle, intime byen, som gir assosiasjonar til Venezia, virka absolutt ikkje som ein av dei største byane i USA.

Den koselege elva, som minnar om ein kanal, renn midt gjennom byen.
Langs elvekanten ligg koselege restaurantar tett, mens inni mellom skyt også tøffe skyskraparar til værs.

Restaurantane hadde mykje godt på menyane.
Eller som eine guiden uttrykte det: Her kan du få meksikansk, italiensk, meksikansk eller italiensk.....

Vilde og Anine syns det var aller mest stas å vera ute i San Antonio etter mørkets frembrudd.
Då elvetraseen vart forvandla til ein lysande jungel, i alle fall i treåringen sine auger.
Og då ein kvit hest kom travande med Cinderella si vogn på slep, måtte me jo ta ein tur sjølv om det var isande kaldt.

For ei jenta som er oppvoksen med ein far som ofte nynna og song om den amerikanske folkehelten Davy Crockett, vart det litt spesielt å rusla i Alamo der slaget mellom Mexico og opprørske texanske styrkar fann stad i 1836, der også Crockett døde.

Ingen er vel slik som han.....